1. Send nokre verlam ¬til landsens herre,frå Sela i øydemarkatil Sions fjell og by!
2. Som flaksande fuglar,som fugleungar, ¬skræmde or reiret,skal Moabs døtrer veraved Arnons vadestader.
3. «Gjev oss råd, ¬og finn ein utveg!Lat skuggen din verna ossmidt på dagen ¬som var det natt.Løyn dei bortdrivne,svik ikkje dei som har rømt!
4. Lat dei bortdrivne frå Moabfinna tilhald hjå deg!Ver ei livd for deimot fienden som herjar!»Når hardferda er til endeog herjinga slutt,når dei som trakkar ned ¬for fote,er borte frå landet,
5. då skal ein kongsstol reisast ¬i truskap,og på den skal det ¬i sanning sitjaein domar, i Davids telt,ein som legg vinn på rettferdog med iver gjer det ¬som er rett.
6. Vi har høyrtkor store og stolte ¬moabittane er;kaute er deiog hovne og frekke ¬og store i ord.
7. Difor jamrar moabittane,alle jamrar over Moab.Motlause sukkar deiover mennene i Kir-Hareset.
8. Ja, Hesjbons vingardar ¬har turka bort,vintrea i Sibma står visne.Dei raude druene ¬som voks der,vart slegne til jorda ¬av herrar over folkeslag.Vintrea nådde heilt til Jaserog spreidde seg ut ¬i øydemarka.Rankene strekte seg vidt ikringog nådde ut over sjøen.
9. Difor græt eg med Jaserover vintrea i Sibma.Eg vatnar deg med ¬tårene mine,Hesjbon og El’ale.For over di frukt og di grødelèt fienden krigsropet ljoma.
10. Glede og jubel ¬har kvorve frå hagane.Det er ingen som jublar ¬i vingardane,der lyder ikkje glederop.Ingen trakkar druer ¬i vinpressene,dei glade rop er stilna.
11. Difor bivrar mitt brystsom lyrestrenger for Moab;mitt hjarta bivrar for ¬Kir-Heres.
12. Men når moabittane stig framog trøyttar seg ut ¬på offerhaugen,når dei går til sin heilagdom ¬og bed,så får dei ingen ting.
13. Dette er det ordet som Herren før har tala om Moab.
14. Men no seier Herren: Om tre år – så som ein leigekar reknar åra – skal det folkerike Moab med all si ære verta vanvørdt. Det som vert att, skal vera ynkeleg lite og kraftlaust.