11. Maar Moses het by die Here gepleit om dit nie te doen nie. Hy het vir die Here gevra: “Here, waarom sal U nou u woede uithaal op u volk wat U met groot krag en sterk mag uit Egipte bevry het?
12. Waarom sal U die Egiptenaars kans gee om te sê: ‘Hulle God het hulle om die bos gelei. Hy het hulle bevry sodat Hy hulle tussen die berge kon uitwis en van die aarde af laat verdwyn’? Moet tog asseblief nie kwaad word nie. Sien af daarvan en moenie hierdie ramp oor hulle laat kom nie.
13. Onthou tog dat U ’n ooreenkoms gesluit het met u dienaars Abraham, Isak en Jakob. “U het vir hulle belowe: ‘Ek sal julle nageslag so baie maak soos die sterre in die lug. Ek sal hierdie hele land vir julle nageslag gee om vir altyd in te woon.’”
14. Die Here het toe afgesien van die ramp wat Hy oor sy volk wou bring.
15. Daarna het Moses omgedraai en van die berg afgeklim. Hy het die klippe waarop die verbond geskryf was in sy hand gehou. Dit was op albei kante, voor en agter, geskryf.
16. Dit was God se eie handewerk. Hy het self daarop geskryf.
17. Toe Josua hoor hoe die volk tekere gaan, het hy vir Moses gesê: “Dit klink of daar oorlog in die kamp is!”
18. Moses het geantwoord: “Nee, dis nie die gejuig van oorwinning nie; ook nie die gekerm van verloorders nie. Dis die lawaai van feesviering wat ek hoor!”
19. Toe hulle nader aan die kamp kom, het Moses die kalf en die gedansery gesien. Hy het so kwaad geword dat hy die klippe op die grond neergegooi het. Dit het daar by die voet van die berg in stukke gebreek.
20. Hy het toe die beeld van die kalf wat hulle gemaak het in die vuur gegooi. Toe dit afgekoel het, het hy dit fyngemaal. Hy het die poeier in water gegooi en die Israeliete gedwing om dit te drink.
21. Hy vra toe vir Aäron: “Wat het die volk dan aan jou gedoen dat jy hulle so ’n groot sonde laat doen het?”