1. تو چه زیبایی، ای نازنین من،وَه که چه زیبایی!چشمان تو از پسِ روی‌بَندتبه کبوتران مانَد.گیسوانت همچون گلۀ بزهاستکه از دامنه‌های جِلعاد فرود آیند.
2. دندانهایت به گله‌ای پشم‌بریده مانَد،که تازه از شستشو برآمده باشند؛هر یک از آنها جفت خویش را دارند،و از ایشان یکی هم تنها نیست.
3. لبانت غنچه‌ای است باریک و سرخ،و دهانت چه زیباست!شقیقه‌هایت از پسِ روی‌بَندِ تو،همچون پار‌ۀ انار است.