1. ای پسر من اگر سخنان مرا قبول مینمودی و اوامر مرا نزد خود نگاه میداشتی،
2. تاگوش خود را به حکمت فرا گیری و دل خود را به فطانت مایل گردانی،
3. اگر فهم را دعوت میکردی و آواز خود را به فطانت بلندمی نمودی،
4. اگر آن را مثل نقره میطلبیدی ومانند خزانه های مخفی جستجو میکردی،
5. آنگاه ترس خداوند را میفهمیدی، و معرفت خدا را حاصل مینمودی.
6. زیرا خداوندحکمت را میبخشد، و از دهان وی معرفت وفطانت صادر میشود.
7. به جهت مستقیمان، حکمت کامل را ذخیره میکند و برای آنانی که درکاملیت سلوک مینمایند، سپر میباشد،
8. تاطریقهای انصاف را محافظت نماید و طریق مقدسان خویش را نگاه دارد.
9. پس آنگاه عدالت و انصاف را میفهمیدی، و استقامت و هر طریق نیکو را.
10. زیرا که حکمت به دل تو داخل میشد و معرفت نزد جان تو عزیزمی گشت.
11. تمیز، تو را محافظت مینمود، وفطانت، تو را نگاه میداشت،