7. ข้าไม่ยอมแตะต้องอาหารแบบนั้นหรอกเพราะทำให้ข้าเอือม
8. “โอ ขอให้ข้าได้ตามที่ทูลขอเถิดขอพระเจ้าโปรดประทานตามที่ข้าหวังไว้
9. คือขอให้พระเจ้าทรงขยี้ข้าขอทรงคลายพระหัตถ์ที่กำข้าไว้ แล้วปล่อยให้ข้าถูกตัดขาดไป!
10. อย่างน้อยข้าก็ยังมีข้อปลอบใจและยินดีขณะเจ็บปวดแสนสาหัสว่าข้าไม่ได้ปฏิเสธพระวจนะขององค์บริสุทธิ์
11. “ข้าเอากำลังจากไหนหนอจึงยังมีความหวังอยู่?ข้ามีความคาดหมายอะไรหนอถึงทนอยู่ได้?
12. กำลังของข้าแข็งแกร่งดั่งหินผาหรือ?เนื้อของข้าเป็นทองสัมฤทธิ์หรือ?
13. ข้ายังมีกำลังจะช่วยเหลือตัวเองได้หรือในเมื่อความสำเร็จมลายไปจากข้าแล้ว?
14. “ถึงแม้ว่าคนสิ้นหวังจะหมดความยำเกรงองค์ทรงฤทธิ์แต่เขายังสมควรจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากเพื่อนฝูง
15. แต่ข้าพึ่งพวกท่านที่เป็นเสมือนพี่น้องของข้าไม่ได้เลย เหมือนสายน้ำที่ไหลๆ หยุดๆเหมือนลำธารที่ไหลล้น
16. ซึ่งขุ่นดำและเอ่อล้นเพราะน้ำแข็งและหิมะละลาย
17. แต่ยามแห้งแล้งกลับหยุดไหลและเมื่ออากาศร้อนระอุกลับแห้งผาก
18. กองคาราวานหันออกจากเส้นทางของเขาเข้าไปในแดนกันดารแล้วก็พินาศ
19. กองคาราวานของเหล่าพ่อค้าเร่จากเทมาและเชบาเสาะหาน้ำด้วยความหวัง
20. พวกเขาทุกข์เพราะหวังไว้มากครั้นมาถึงกลับต้องผิดหวัง
21. ท่านก็เป็นเช่นนั้น พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าไม่ได้ช่วยเหลืออะไรพอเห็นสิ่งที่น่าขยะแขยงท่านก็ขยาดกลัว
22. ข้าเคยเอ่ยปากหรือว่า ‘ขออะไรให้ข้าบ้างขอไถ่ข้าด้วยทรัพย์สินของท่าน
23. หรือขอช่วยข้าจากมือของศัตรูขอไถ่ข้าจากอุ้งมือของคนอำมหิต’?
24. “สอนข้าเถิด แล้วข้าจะนิ่งสงบชี้แจงมาสิว่าข้าผิดตรงไหน
25. คำพูดจริงใจช่างน่าเจ็บปวดจริงนะ!แต่คำโต้แย้งของท่านพิสูจน์อะไรได้?