1. “แต่เดี๋ยวนี้ผู้ที่อ่อนอาวุโสกว่าข้า เย้ยหยันข้าซึ่งบิดาของเขาเหล่านั้นข้ายังรังเกียจไม่ให้มาอยู่กับสุนัขเลี้ยงแกะของข้า
2. มืออันเปี่ยมพลังของพวกเขามีประโยชน์อันใดสำหรับข้าในเมื่อกำลังวังชาเสื่อมถอยจากพวกเขาแล้ว
3. พวกเขาผอมโซเพราะหิวโหยและขาดอาหารซัดเซพเนจรไปในถิ่นกันดารยามค่ำคืน
4. พวกเขาเก็บผักตามพุ่มไม้และเก็บรากไม้เป็นอาหาร
5. พวกเขาถูกขับไล่ไสส่งจากเพื่อนพ้องผู้คนตะโกนไล่หลังราวกับว่าเขาเป็นขโมย
6. พวกเขาถูกบังคับให้อาศัยอยู่ในพื้นลำธารซึ่งแห้งขอดตามโพรงหรือตามซอกหิน
7. พวกเขาส่งเสียงร้องอยู่กลางพุ่มไม้และซุกตัวกันใต้พุ่มหนาม
8. พวกเขาเป็นคนถ่อยด้อยสกุลถูกขับไล่จากแผ่นดิน
9. “และบัดนี้ลูกๆ ของพวกเขาร้องเพลงเย้ยข้าข้าตกเป็นขี้ปากของพวกเขา
10. พวกเขารังเกียจข้าและไม่ยอมเข้ามาใกล้ข้าพวกเขาถ่มน้ำลายรดหน้าข้าอย่างไม่ลังเล
11. ในเมื่อพระเจ้าทรงปลดธนูของข้าและทำให้ข้าทุกข์ยากพวกเขาไม่มีความยับยั้งชั่งใจต่อหน้าข้า
12. ข้าถูกพวกเขาจู่โจมเข้ามาด้านขวามือพวกเขาวางกับดักหลุมพรางไว้และโอบล้อมเข้ามาต่อสู้กับข้า
13. พวกเขาปิดกั้นทางหนีของข้าและทำลายล้างข้าพวกเขากล่าวว่า ‘ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย’
14. พวกเขาตรงรี่เข้ามาหาตามรอยแยกทะลักเข้ามาท่ามกลางซากปรักหักพัง
15. ความอกสั่นขวัญแขวนจู่โจมข้าศักดิ์ศรีของข้าสูญสิ้นเหมือนถูกลมพัดไปสวัสดิภาพของข้าลอยลับไปดั่งเมฆ
16. “บัดนี้ชีวิตของข้าตกต่ำไปวันคืนอันทุกข์ทรมานยึดข้าไว้
17. ค่ำคืนทิ่มแทงกระดูกของข้าความเจ็บปวดกัดกินข้าไม่หยุดหย่อน