1. พระดำรัสขององค์พระผู้เป็นเจ้าซึ่งตรัสผ่านผู้เผยพระวจนะเยเรมีย์เกี่ยวกับบาบิโลนและดินแดนของชาวบาบิโลนความว่า
2. “จงป่าวร้องและประกาศในหมู่ประชาชาติจงชูธงขึ้นประกาศออกไปอย่าปิดบังเลย แต่จงกล่าวว่า‘บาบิโลนจะถูกยึดเบลจะอับอายขายหน้ามาร์ดุคจะหวาดหวั่นขวัญผวาเทวรูปของบาบิโลนจะอัปยศอดสูและอกสั่นขวัญแขวน’
3. ชนชาติหนึ่งจากทางเหนือจะมาโจมตีบาบิโลนทำให้ดินแดนนั้นถูกทิ้งร้างไม่มีใครอาศัยอยู่ทั้งคนและสัตว์จะหนีเตลิดไปหมด”
4. องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า“ในเวลานั้น ชนอิสราเอลและยูดาห์จะร่วมกันแสวงหาพระยาห์เวห์ พระเจ้าของพวกเขาด้วยน้ำตานองหน้า
5. พวกเขาจะถามทางและมุ่งหน้ามายังศิโยนพวกเขาจะเข้ามาผูกพันกับองค์พระผู้เป็นเจ้าโดยพันธสัญญานิรันดร์ซึ่งจะไม่ถูกลืมเลือน
6. “ประชากรของเราเป็นแกะหลงทางคนเลี้ยงของพวกเขาได้พาพวกเขาให้หลงเตลิดไปและเป็นเหตุให้พวกเขาร่อนเร่อยู่บนภูเขาพวกเขาซัดเซพเนจรไปเหนือภูเขาและเนินเขาและลืมถิ่นที่พำนักของตน
7. ผู้ใดพบพวกเขาก็ขย้ำกินศัตรูของพวกเขากล่าวว่า ‘เราไม่ผิดเพราะพวกเขาทำบาปต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงเป็นทุ่งหญ้าที่แท้จริงของพวกเขา องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงเป็นความหวังของบรรพบุรุษของพวกเขา’
8. “จงหนีจากบาบิโลนจงออกจากดินแดนของชาวบาบิโลนเถิดและจงเป็นเหมือนแพะนำฝูง
9. เพราะเราจะเร่งเร้ากองทัพพันธมิตรของชนชาติใหญ่ๆ จากทางเหนือมาสู้รบกับบาบิโลนพวกเขาจะเข้าประจำที่ต่อสู้กับมันบาบิโลนจะถูกยึดโดยคนจากทางเหนือลูกศรของพวกเขาเหมือนนักรบชำนาญศึกออกรบคราใดไม่เคยกลับไปมือเปล่า
10. ดังนั้นบาบิโลนจะถูกปล้นและโจรทุกคนได้ของมากมาย” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
11. “เพราะเจ้าผู้ปล้นกรรมสิทธิ์ของเรากระหยิ่มลิงโลดเพราะเจ้าร่าเริงอย่างวัวสาวย่ำนวดเมล็ดข้าวและส่งเสียงร้องอย่างม้าตัวผู้
12. มารดาของเจ้าจะอับอายขายหน้ายิ่งนักผู้ให้กำเนิดเจ้าจะอัปยศอดสูกลายเป็นผู้ต่ำต้อยที่สุดในหมู่ประชาชาติเป็นถิ่นกันดาร เป็นทะเลทรายอันแห้งผาก