16. องค์พระผู้เป็นเจ้านี่แหละทรงกระจายพวกเขาไปพระองค์ไม่ทรงดูแลพวกเขาอีกเหล่าปุโรหิตไม่เป็นที่เคารพนับถือเหล่าผู้อาวุโสไม่เป็นที่ชื่นชอบ
17. ยิ่งกว่านั้นตาของเราอ่อนล้าในการเสาะหาความช่วยเหลืออย่างเปล่าประโยชน์เราเฝ้ามองจากหอคอยหาชนชาติหนึ่งซึ่งช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้
18. ผู้คนสะกดรอยตามเราทุกฝีก้าวจนเราเดินไปตามถนนของเราไม่ได้จุดจบของเราใกล้เข้ามา วันเวลาของเราใกล้จะครบกำหนดเพราะจุดจบของเรามาถึงแล้ว
19. คนที่ตามล่าเราว่องไวยิ่งกว่านกอินทรีในท้องฟ้าพวกเขารุกไล่เราบนภูเขาต่างๆและซุ่มดักเราอยู่ในถิ่นกันดาร
20. เจ้าชีวิตของเราผู้ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเจิมตั้งไว้นั้นติดอยู่ในกับดักของพวกเขาเราเคยคิดว่าใต้ร่มบารมีของกษัตริย์เราจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางชนชาติต่างๆ
21. ธิดาแห่งเอโดมเอ๋ย ผู้อาศัยในดินแดนอูสกระหยิ่มยิ้มย่องไปเถิดแต่ถ้วยแห่งพระพิโรธก็จะเวียนไปถึงเจ้าเช่นกันเจ้าจะเมามายและเปลือยล่อนจ้อน