9. “ถ้าใจของข้าถูกล่อชวนไปหาผู้หญิงและข้าได้ซุ่มอยู่ที่ประตูเพื่อนบ้านของข้า
10. ก็ขอให้ภรรยาของข้าโม่แป้งให้คนอื่นและให้คนอื่นโน้มทับนาง
11. เพราะการกระทำของข้าเป็นเรื่องชั่วช้าน่าอายและเป็นความผิดอันมีโทษ
12. เพราะนั่นจะเป็นไฟผลาญให้ไปถึงแดนพินาศและจะเผาทุกสิ่งที่ข้าได้มาจนสิ้น
13. “ถ้าข้าไม่รับเรื่องของทาสหรือทาสีของข้าเมื่อเขานำมาร้องทุกข์ต่อข้า
14. แล้วข้าจะทำอะไรได้ เมื่อพระเจ้าทรงลุกขึ้น?เมื่อทรงสอบถาม ข้าจะทูลตอบพระองค์อย่างไร?
15. พระองค์ผู้ทรงสร้างข้าในครรภ์ มิได้ทรงสร้างเขาหรือ?มิใช่พระองค์ผู้เดียวที่ทรงสร้างเราทั้งสองในครรภ์หรือ?
16. “ถ้าข้าได้หน่วงเหนี่ยวสิ่งใดๆ ที่คนยากจนอยากได้หรือทำให้ดวงตาหญิงม่ายหม่นหมอง
17. หรือข้ากินอาหารแต่ลำพังและเด็กกำพร้าไม่ได้กินอาหารนั้นด้วย
18. (แต่ความจริง ตั้งแต่เด็กมา ข้าเลี้ยงดูเด็กกำพร้าเหมือนข้าเป็นบิดาและตั้งแต่เกิด ข้าได้เป็นผู้แนะนำหญิงม่าย)
19. ถ้าข้าเห็นคนใดพินาศเพราะขาดเสื้อผ้าหรือเห็นคนขัดสนไม่มีผ้าคลุมกาย
20. ถ้าเขามิได้อวยพรข้าและเขามิได้อบอุ่นด้วยขนแกะของข้า
21. ถ้าข้าข่มเหงเด็กกำพร้าเพราะมีคนช่วยข้าที่ประตูเมือง
22. ก็ขอให้กระดูกสะบักหลุดจากบ่าของข้าและให้แขนของข้าหักหลุดจากข้อต่อเถิด
23. เพราะข้ากลัวภัยพิบัติจากพระเจ้าและเพราะความโอ่อ่าตระการของพระองค์ ข้าจึงมิอาจทำเช่นนั้นได้
24. “ถ้าข้าให้ทองคำเป็นที่ไว้ใจของข้าหรือพูดกับทองคำนพคุณว่า ‘เจ้าเป็นที่วางใจของข้า’
25. ถ้าข้าเปรมปรีดิ์เพราะสมบัติมากมายของข้าหรือเพราะมือของข้าได้มามาก