9. ม้าทั้งหลายเอ๋ย รุดหน้าไปเถิดรถรบทั้งหลายเอ๋ย เดือดดาลเข้าเถิดจงให้นักรบออกไปคือคนคูชและคนพูตผู้ถือโล่คนลูดิมผู้ถือและโก่งธนู
10. วันนั้นเป็นวันแห่งพระยาห์เวห์จอมทัพเป็นวันแห่งการแก้แค้นที่จะแก้แค้นศัตรูของพระองค์ดาบจะกินจนอิ่มและดื่มโลหิตของเขาจนเต็มคราบเพราะพระยาห์เวห์องค์เจ้านายผู้ทรงเป็นจอมทัพทรงเตรียมสัตวบูชาในแดนเหนือข้างแม่น้ำยูเฟรติส
11. ธิดาพรหมจารีแห่งอียิปต์เอ๋ยจงขึ้นไปที่กิเลอาดและไปเอายามาเจ้าได้ใช้ยาเป็นอันมากแล้วแต่ก็ไร้ผลสำหรับเจ้านั้นรักษาไม่หาย
12. บรรดาประชาชาติได้ยินถึงความอายของเจ้าและโลกก็เต็มด้วยเสียงคร่ำครวญของเจ้าเพราะว่านักรบสะดุดกันเองพวกเขาได้ล้มลงด้วยกันทั้งคู่”
13. พระวจนะซึ่งพระยาห์เวห์ตรัสกับเยเรมีย์ผู้เผยพระวจนะ เรื่องการมาของเนบูคัดเนสซาร์กษัตริย์แห่งบาบิโลน เพื่อจะโจมตีแผ่นดินอียิปต์ ว่า
14. “จงประกาศในอียิปต์ และป่าวร้องในเมืองมิกดลจงป่าวร้องในเมืองเมมฟิส และทาปานเหสจงกล่าวว่า ‘เข้าประจำที่และเตรียมพร้อมเพราะว่าดาบจะสังหารคนที่อยู่รอบตัวเจ้า
15. ทำไมพระอะบิสจึงหนีเสียเล่า?ทำไมรูปวัวผู้ของเจ้าไม่ยืนมั่นอยู่?เพราะว่าพระยาห์เวห์ทรงผลักเขาล้มลง
16. ฝูงชนสะดุดและต่างก็ล้มทับกันและพวกเขาพูดว่า“ลุกขึ้นเถอะ ให้เรากลับไปยังชนชาติของเราไปยังแผ่นดินที่เราถือกำเนิดมาไปจากดาบของผู้บีบบังคับ”