14. เราจะทำให้เจ้าต้องปรนนิบัติศัตรูของเจ้าในแผ่นดินซึ่งเจ้าไม่รู้จักเพราะความโกรธของเรา ไฟจึงถูกจุดขึ้น ซึ่งจะไหม้อยู่เป็นนิตย์”
15. ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระองค์ทรงทราบขอทรงระลึกถึงข้าพระองค์ และเยี่ยมเยียนข้าพระองค์ขอทรงแก้แค้นผู้ข่มเหงข้าพระองค์เพื่อข้าพระองค์โดยการอดกลั้นพระทัยของพระองค์นั้น ขออย่าทรงนำข้าพระองค์ไปเสียขอทรงตระหนักว่าข้าพระองค์ทนการติเตียนด้วยเห็นแก่พระองค์
16. เมื่อพบพระวจนะของพระองค์แล้ว ข้าพระองค์ก็กินเสียพระวจนะของพระองค์เป็นความชื่นบานแก่ข้าพระองค์และเป็นความปีติยินดีแห่งจิตใจของข้าพระองค์ข้าแต่พระยาห์เวห์ พระเจ้าจอมทัพเพราะว่าเขาเรียกข้าพระองค์ตามพระนามของพระองค์
17. ข้าพระองค์ไม่ได้นั่งอยู่ในหมู่คนที่สนุกสนานกันทั้งข้าพระองค์ก็ไม่ได้เปรมปรีดิ์ข้าพระองค์นั่งอยู่คนเดียว เพราะว่าพระหัตถ์ของพระองค์อยู่เหนือข้าพระองค์เพราะพระองค์ทรงให้ข้าพระองค์เต็มด้วยความเกรี้ยวกราด
18. ทำไมความเจ็บของข้าพระองค์จึงไม่หยุดยั้งบาดแผลของข้าพระองค์ก็รักษาไม่หายมันไม่ยอมหาย?พระองค์ทรงเป็นเหมือนลำธารที่พึ่งไม่ได้แก่ข้าพระองค์หรือ?หรืออย่างน้ำที่เหือดแห้ง?
19. เพราะฉะนั้น พระยาห์เวห์จึงตรัสว่า“ถ้าเจ้ากลับมา เราจะให้เจ้ากลับสู่สภาพดีและเจ้าจะยืนอยู่ต่อหน้าเราถ้าเจ้าออกปากพูดแต่สิ่งประเสริฐและไม่พูดสิ่งเลวทรามเจ้าจะเป็นเหมือนปากของเราเขาทั้งหลายจะหันกลับมาหาเจ้าแต่เจ้าอย่าหันไปหาเขา
20. เราจะทำให้เจ้าเป็นกำแพงป้อมทองสัมฤทธิ์แก่ชนชาตินี้เขาทั้งหลายจะต่อสู้กับเจ้าแต่เขาจะไม่ชนะเจ้าเพราะเราอยู่กับเจ้าจะช่วยเจ้าให้รอดและช่วยกู้เจ้า”พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ