13. คนหนุ่มถูกบังคับให้โม่แป้งและเด็กต้องเดินโซเซเพราะแบกฟืนหนัก
14. พวกคนแก่หายไปจากประตูเมืองคนหนุ่มได้หยุดเล่นดนตรีแล้ว
15. ความปลาบปลื้มก็หายไปจากใจของพวกข้าพระองค์การเต้นรำของพวกข้าพระองค์กลายเป็นการไว้ทุกข์
16. มงกุฎได้ร่วงหล่นจากศีรษะพวกข้าพระองค์แล้ววิบัติแก่พวกข้าพระองค์ เพราะพวกข้าพระองค์ทำบาป
17. เพราะเหตุนี้เอง ใจพวกข้าพระองค์จึงอ่อนระอาเพราะสิ่งเหล่านี้ ตาข้าพระองค์จึงมัวไป
18. เพราะภูเขาศิโยนรกร้างสุนัขป่ามาเดินเพ่นพ่านอยู่ที่นั้น
19. ข้าแต่พระยาห์เวห์ แต่พระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์
20. ไฉนพระองค์ทรงลืมพวกข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์?ไฉนทรงทอดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียนานดังนี้?
21. ข้าแต่พระยาห์เวห์ ขอทรงช่วยพวกข้าพระองค์ให้กลับสู่พระองค์เถิด แล้วพวกข้าพระองค์จะกลับสู่พระองค์ขอทรงฟื้นวันเวลาของข้าพระองค์ให้เหมือนดังก่อน
22. เว้นเสียแต่พระองค์ทรงสลัดพวกข้าพระองค์ทิ้งเสียแล้วและพระองค์กริ้วพวกข้าพระองค์มากยิ่งนัก