1. ข้าแต่พระเจ้า ไฉนพระองค์ทรงทอดทิ้งข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นนิตย์?ไฉนความกริ้วของพระองค์จะกรุ่นขึ้นต่อแกะแห่งทุ่งหญ้าของพระองค์?
2. ขอทรงระลึกถึงชุมนุมชนของพระองค์ ซึ่งทรงได้มาแต่ดึกดำบรรพ์ซึ่งทรงไถ่ไว้ให้เป็นเผ่าของพระองค์โดยเฉพาะขอทรงระลึกถึงภูเขาศิโยน ซึ่งพระองค์เคยประทับนั้น
3. ขอทรงนำย่างพระบาทของพระองค์ไปยังที่ซึ่งปรักหักพังเป็นนิตย์ศัตรูได้ทำลายทุกสิ่งในสถานนมัสการ
4. พวกคู่อริของพระองค์คำรามอยู่กลางสถานที่ประชุมของพระองค์พวกเขาตั้งหมายสำคัญของเขาเองขึ้น
5. พวกเขาเป็นเหมือนคนที่เงื้อขวานขึ้นตัดพงไม้ทึบ
6. แล้วบรรดาไม้ที่แกะสลักทั้งสิ้นพวกเขาก็พังลงมาเสียด้วยขวานและค้อน
7. เขาทั้งหลายเอาไฟเผาสถานนมัสการของพระองค์จนวอดวายพวกเขาทำให้ที่ประทับแห่งพระนามของพระองค์เป็นมลทินไป
8. เขาทั้งหลายรำพึงในใจว่า “เราจะเอาชนะเขาให้สิ้นเชิง”พวกเขาเผาสถานที่ประชุมทุกแห่งของพระเจ้าในแผ่นดิน
9. พวกเราไม่เห็นหมายสำคัญทั้งหลายของเราไม่มีผู้เผยพระวจนะอีกแล้วในพวกเรา ไม่มีใครทราบว่านานเท่าใด