1. พระเจ้าข้า พระเจ้าข้า ไฉนทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย?เหตุใดพระองค์ทรงเมินเฉยต่อการช่วยกู้ข้าพระองค์และต่อถ้อยคำคร่ำครวญของข้าพระองค์?
2. ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ข้าพระองค์ร้องทูลในเวลากลางวัน แต่พระองค์มิได้ตรัสตอบถึงเวลากลางคืน ข้าพระองค์ไม่มีความสงบเลย
3. ถึงอย่างไร พระองค์ทรงเป็นองค์บริสุทธิ์ผู้ประทับเหนือคำสรรเสริญของคนอิสราเอล
4. บรรพบุรุษของข้าพระองค์ทั้งหลายวางใจในพระองค์เขาทั้งหลายวางใจ และพระองค์ทรงช่วยเขาให้พ้นภัย
5. พวกเขาร้องทูล พระองค์ก็ทรงช่วยเขาให้รอดเขาวางใจในพระองค์ เขาจึงไม่อับอาย
6. ข้าพระองค์เป็นดุจตัวหนอน มิใช่มนุษย์คนก็เยาะเย้ย ประชาก็ดูหมิ่น
7. ทุกคนที่เห็นข้าพระองค์ก็เย้ยหยันเขาบุ้ยปากและสั่นศีรษะกล่าวว่า
8. “เขามอบตัวไว้กับพระยาห์เวห์ ให้พระองค์ช่วยเขาให้พ้นภัยสิให้พระองค์ช่วยกู้เขา เพราะพระองค์พอพระทัยเขา”
9. ถึงกระนั้น พระองค์ก็ทรงเป็นผู้นำข้าพระองค์ออกมาจากครรภ์และทรงให้ข้าพระองค์ปลอดภัยอยู่ที่อกแม่
10. ตั้งแต่คลอด ข้าพระองค์ก็ต้องพึ่งพระองค์พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของข้าพระองค์ ตั้งแต่ข้าพระองค์ยังอยู่ในครรภ์มารดา
11. ขออย่าทรงห่างไกลข้าพระองค์เพราะความยากลำบากอยู่ใกล้และไม่มีผู้ใดช่วยได้เลย
12. โคผู้มากมายล้อมข้าพระองค์ไว้โคบึกบึนแห่งบาชานรุมล้อมข้าพระองค์
13. พวกศัตรูอ้าปากกว้างเข้าใส่ข้าพระองค์ดั่งสิงห์ขณะกัดฉีกและคำรามร้อง
14. ข้าพระองค์ถูกเทออกเหมือนอย่างน้ำกระดูกทั้งสิ้นของข้าพระองค์เคลื่อนหลุดจากที่ใจของข้าพระองค์ก็เหมือนขี้ผึ้งละลายภายในอก
15. กำลังของข้าพระองค์เหือดแห้งไปเหมือนเศษหม้อดินและลิ้นของข้าพระองค์ก็เกาะติดที่ขากรรไกรพระองค์ทรงวางข้าพระองค์ไว้ในผงคลีแห่งความตาย
16. พวกสุนัขล้อมข้าพระองค์ไว้คนทำชั่วกลุ่มหนึ่งโอบล้อมข้าพระองค์พวกเขาแทงมือแทงเท้าข้าพระองค์
17. ข้าพระองค์นับกระดูกของข้าพระองค์ได้ทุกชิ้นพวกเขาจ้องมองและยิ้มเยาะข้าพระองค์
18. พวกเขาเอาเสื้อผ้าของข้าพระองค์มาแบ่งกันส่วนเครื่องนุ่งห่มของข้าพระองค์นั้นเขาก็จับฉลากกัน