37. และซาอูลก็ทูลถามพระเจ้าว่า “สมควรที่ข้าพระองค์จะติดตามพวกฟีลิสเตียหรือไม่? พระองค์จะทรงมอบพวกเขาไว้ในมือของอิสราเอลหรือ?” แต่ในวันนั้นพระองค์ไม่ได้ทรงตอบท่าน
38. และซาอูลจึงตรัสว่า “มาที่นี่ พวกท่านทั้งหมดที่เป็นผู้นำของพวกทหารพึงทราบและเห็นว่าบาปนี้เกิดขึ้นได้อย่างไรในวันนี้
39. เพราะว่าพระยาห์เวห์ผู้ทรงช่วยกู้อิสราเอล ทรงพระชนม์อยู่แน่ฉันใด แม้ความผิดนั้นอยู่ที่โยนาธานบุตรของข้า เขาก็จะต้องตายเป็นแน่ฉันนั้น” แต่ไม่มีสักคนหนึ่งในพวกทหารทั้งสิ้นตอบพระองค์
40. แล้วพระองค์จึงตรัสกับอิสราเอลทั้งปวงว่า “พวกท่านอยู่ฝ่ายหนึ่ง เราและโยนาธานบุตรของเราจะอยู่อีกฝ่ายหนึ่ง” และพวกทหารทูลซาอูลว่า “ทรงทำตามที่พระองค์ทรงเห็นชอบเถิด”
41. ดังนั้นซาอูลจึงทูลพระยาห์เวห์พระเจ้าแห่งอิสราเอลว่า “ขอทรงสำแดงฝ่ายถูก” โยนาธานและซาอูลถูกฉลาก แต่ฝ่ายพวกทหารรอดไป
42. แล้วซาอูลรับสั่งว่า “จับฉลากระหว่างเรากับโยนาธานบุตรของเรา” และโยนาธานถูกฉลาก
43. แล้วซาอูลจึงตรัสกับโยนาธานว่า “เจ้าได้ทำอะไร จงสารภาพต่อเรา” โยนาธานก็สารภาพและทูลว่า “ข้าพระบาทได้ชิมน้ำผึ้งที่ติดปลายไม้เท้า ซึ่งอยู่ในมือของข้าพระบาทเล็กน้อยเท่านั้น ข้าพระบาทอยู่ที่นี่ ข้าพระบาทยอมตาย”
44. และซาอูลตรัสว่า “ขอพระเจ้าทรงลงโทษและทรงเพิ่มโทษนั้น โยนาธานเจ้าจะต้องตายแน่”