7. และคนที่ถูกฆ่าจะล้มลงท่ามกลางเจ้า และเจ้าจะทราบว่าเราคือพระเจ้า
8. “แต่เราจะให้เจ้าเหลืออยู่บ้างเป็นบางคน เมื่อเจ้ามีบางคนท่ามกลางประชาชาติที่หนีพ้นดาบไป และเมื่อเจ้ากระจายไปอยู่ในประเทศต่างๆ
9. แล้วคนในพวกเจ้าที่หนีไปได้นั้นจะ ระลึกถึงเราท่ามกลางประชาชาติ ซึ่งเขาถูกกวาดไปเป็นเชลยนั้น เมื่อเราทำลายใจแพศยาซึ่งได้พรากจากเราไปนั้นแล้ว และทำลายตาที่มองดูรูปเคารพอย่างใจแพศยานั้นเสีย และเขาจะเกลียดตัวเองเนื่องด้วยความชั่วซึ่งเขาได้กระทำ และสิ่งลามกทั้งสิ้นของเขาด้วย
10. เขาจะทราบว่าเราคือพระเจ้า เรามิได้พูดพล่อยๆว่า เราจะกระทำการร้ายนี้แก่เขา”
11. พระเจ้าตรัสดังนี้ว่า “จงตบมือและกระทืบเท้าของเจ้า และกล่าวว่าอนิจจาเอ๋ย เพราะความชั่วลามกแห่งพงศ์พันธุ์อิสราเอลทีเดียวหนอ เหตุว่าเขาทั้งหลายจะล้มลงด้วยดาบ ด้วยความอดอยากและด้วยโรคระบาด
12. ผู้ที่อยู่ห่างไกลออกไปจะตายด้วยโรคระบาด ผู้ที่อยู่ใกล้ก็จะล้มตายด้วยดาบและผู้ที่เหลือ อยู่ยังไม่ตายจะตายด้วยความอดอยาก เราจะให้ความเกรี้ยวกราดของเรามี เหนือเขาจนกว่าจะมอดลงเช่นนี้แหละ
13. และเจ้าจะทราบว่าเราคือพระเจ้า เมื่อคนที่ถูกฆ่านอนอยู่ท่ามกลางรูปเคารพ ของเขารอบแท่นบูชาของเขา บนเนินเขาสูงทุกแห่ง บนยอดเขาทั้งสิ้น ที่ใต้ต้นไม้เขียวทุกต้น และใต้ต้นก่อหลวงใบดกทุกต้นไม่ว่าที่ใดๆ ที่เขาถวายกลิ่นที่พึงใจแก่รูปเคารพทั้งสิ้นของเขา
14. และเราจะยื่นมือของเราออกต่อสู้เขา และกระทำให้แผ่นดินนั้นร้างเปล่าและทิ้งร้าง ตลอดที่อาศัยทั้งสิ้นของเขา คือตั้งแต่ถิ่นทุรกันดารถึงดิบลา แล้วเขาจึงจะรู้ว่า เราคือพระเจ้า”