7. พวกพี่น้องของคนยากจนก็ยังเกลียดเขามิตรของเขาจะยิ่งไกลจากเขาสักเท่าใดเขาพยายามพูด แต่ไม่มีใครยอมฟัง
8. บุคคลที่ได้ปัญญาก็รักตนเองบุคคลผู้รักษาความเข้าใจไว้จะจำเริญรุ่งเรือง
9. พยานเท็จจะไม่รับโทษหามิได้และบุคคลที่เปล่งคำมุสาจะพินาศ
10. ที่คนโง่จะอยู่อย่างฟุ่มเฟือยก็ไม่เหมาะอยู่แล้วที่ทาสจะปกครองเจ้านายก็ยิ่งไม่เหมาะมากกว่านั้นอีก
11. สามัญสำนึกที่ดีกระทำให้คนโกรธช้าและที่มองข้ามการทรยศไปเสียก็เป็นศักดิ์ศรีแก่เขา
12. พระพิโรธของพระราชาเหมือนเสียงคำรามของสิงห์หนุ่มแต่ความโปรดปรานของพระองค์เหมือนน้ำค้างบนผักหญ้า
13. บุตรโง่เขลาเป็นความพินาศของบิดาของเขาและการทะเลาะวิวาทของภรรยาก็เหมือนน้ำฝนย้อยหยดไม่หยุด
14. เรือนและทรัพย์ศฤงคารเป็นมรดกมาจากบิดาแต่ภรรยาที่หยั่งรู้ก็มาจากพระเจ้า
15. ความเกียจคร้านทำให้หลับสนิทและคนขี้เกียจจะต้องหิว
16. บุคคลที่รักษาพระบัญญัติก็รักษาชีวิตของตนบุคคลที่ดูหมิ่นพระวจนะก็จะถึงตาย
17. บุคคลที่เอ็นดูคนยากจนก็ให้พระเจ้าทรงยืมและพระองค์จะทรงตอบแทนแก่การกระทำของเขา
18. จงตีสอนบุตรชายของตนเมื่อยังมีความหวังอย่าจงใจให้เขาถึงพินาศไป
19. คนที่โมโหฉุนเฉียวจะต้องได้รับโทษเพราะถ้าเจ้าช่วยกู้เขาแล้ว ก็ต้องช่วยกู้เขาอีก