1. คนที่ปลีกตัวไปจากผู้อื่นจงใจกระทำตามใจตนเองและค้านคติแห่งสติปัญญาทั้งหลาย
2. คนโง่ไม่เพลิดเพลินในความเข้าใจแต่เพลิดเพลินในการแสดงความคิดเห็นของตนเท่านั้น
3. เมื่อความชั่วร้ายมาถึง ความหมิ่นประมาทก็มาด้วยและความอดสูมากับความไร้เกียรติ
4. คำปากของคนเราเป็นน้ำลึกน้ำพุแห่งปัญญาเหมือนลำธารน้ำเชี่ยว
5. ที่จะลำเอียงเข้าข้างคนชั่วร้ายนั้นไม่ดีหรือจะบังคับคนชอบธรรมเรื่องความชอบธรรมก็ไม่ดีด้วย
6. ริมฝีปากของคนโง่นำการวิวาทมาและปากของเขาก็เชื้อเชิญการโบย
7. ปากของคนโง่เป็นสิ่งทำลายตัวเขาเองและริมฝีปากของเขาก็เป็นบ่วงดักตนเอง
8. ถ้อยคำของผู้กระซิบนินทาก็เหมือนชิ้นอาหารอร่อยมันล่วงเข้าไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย
9. บุคคลที่หย่อนยานในการงานก็เป็นพี่น้องกับคนเจ้าทำลาย
10. พระนามของพระเจ้าเป็นป้อมเข้มแข็งคนชอบธรรมวิ่งเข้าไปในนั้นและปลอดภัย
11. ทรัพย์ศฤงคารของเศรษฐีเป็นเมืองเข้มแข็งของเขาและเป็นเหมือนกำแพงสูงตามความคิดเห็นของเขา
12. ใจของคนก็จองหองก่อนถึงการถูกทำลายแต่ความถ่อมใจเดินอยู่หน้าเกียรติ
13. ถ้าคนหนึ่งคนใดตอบก่อนที่เขาได้ยินก็เป็นความโง่และความอับอายของเขา
14. จิตใจของคนจะทนต่อความเจ็บป่วยได้แต่จิตใจที่ชอกช้ำใครจะทนได้เล่า
15. ใจที่มีความคิดย่อมหาความรู้และหูของปราชญ์แสวงความรู้
16. ของกำนัลของผู้หนึ่งผู้ใดย่อมเปิดทางให้ผู้นั้นและนำเขามาถึงคนใหญ่คนโต
17. บุคคลผู้แถลงคดีของตนก่อนก็ดูเหมือนเป็นฝ่ายถูกจนกว่าฝ่ายตรงข้ามจะมาสอบสวนเขา
18. การจับฉลากกระทำให้การทะเลาะสิ้นสุดและตัดสินคู่โต้แย้งที่มีกำลัง