ผู้‍วินิจ‌ฉัย 5:17-31 ฉบับ1971 (TH1971)

17. กิ‌เล‌อาด​อยู่​ฟาก​ตะวัน‍ออก​ของ​แม่‍น้ำ​จอร์‌แดนส่วน​ดาน​อา‌ศัย​อยู่​กับ​เรือ​กำ‌ปั่น ทำไม​เล่าอา‌เชอร์​นั่ง​เฉย​อยู่​ที่​ฝั่ง​ทะเลตั้ง​บ้าน‍เรือน​อยู่​ตาม​ท่า​จอด‍เรือ​ของ​เขา

18. เศ‌บู‌ลุน​เป็น​เผ่า​ที่​เสี่ยง​ชีวิต​เข้า​สู่​ความ​ตายฝ่าย​นัฟ‌ทาลี​ก็​ทำ​เช่น​กัน ณ ที่‍สูง ใน​สนาม‍รบ

19. “พอ​บรร‌ดา​กษัตริย์​มา​ถึง ก็​รบ​กันบรร‌ดา​กษัตริย์​คา‌นา‌อัน​ก็​รบที่​ทา‌อา‌นาค ริม​ห้วง‍น้ำ​เม‌กิด‌โดโดย​มิ‍ได้​ริบ​เงิน​เลย

20. ดวง‍ดาว​ก็​สู้‍รบ​จาก​สวรรค์จาก​วิถี​ของ​มัน มัน​ทั้ง‍หลาย​รบ​กับ​สิเส‌รา

21. แม่‍น้ำ​คีโชน​พัด​กวาด​เขา​ไป​เสียคือ​แม่‍น้ำ​คีโชน แม่‍น้ำ​โบ‌ราณ​นั้นจิต​ของ​ข้าพ‌เจ้า​เอ๋ย จง​เดิน​ต่อ‍ไป​ด้วย​กำ‌ลัง​แข็ง‍ขัน

22. “แล้ว​เสียง​กีบ​ม้า​ก็​กระ‌ทบ​แรงโดย​ม้า​ของ​เขา​วิ่ง​ควบ​ไป ควบ​ไป

23. “ทูต​พระ‍เจ้า​กล่าว​ว่า จง​สาป‍แช่ง​เม‌โรส​เถิดจง​สาป‍แช่ง​ชาว‍เมือง​ให้​หนักเพราะ​เขา​ไม่​ได้​ออก​มา​ช่วย​พระ‍เจ้าคือ​ช่วย​พระ‍เจ้า​สู้​ผู้​มี​กำ‌ลัง​มาก

24. “หญิง​ที่​น่า​สรร‌เสริญ​มาก​ที่‍สุด​ก็​คือ​ยา‌เอลภรรยา​ของ​เฮ‌เบอร์​คน​เค‌ไนต์เป็น​หญิง​ที่​น่า​สรร‌เสริญ​มาก​ที่‍สุด​ที่​อยู่​เต็นท์

25. เขา​ขอ​น้ำ เธอ​ก็​ให้​น้ำ‍นมเธอ​เอา​นม‍ข้น​ใส่​ชาม‍หลวง​มา​ยื่น​ให้

26. เธอ​เอื้อม​มือ​หยิบ​หลัก​เต็นท์ข้าง​มือ‍ขวา​ของ​เธอ​ฉวย​ตะลุม‌พุกเธอ​ตอก​สิเส‌รา​เข้า​ที​หนึ่งเธอ​บี้​ศีรษะ​ของ​สิเส‌ราเธอ​ตี​ทะลุ​ขมับ​ของ​เขา

27. เขา​จม​ลง เขา​ล้มเขา​นอน​ที่​เท้า​ของ​นางที่​เท้า​ของ​นาง​เขา​จม​ลง เขา​ล้มเขา​จม​ลง​ที่‍ไหน ที่‍นั่น​เขา​ล้ม ลง​ตาย

28. “เธอ​มอง​ออก​ไป​ตาม​ช่อง​หน้า‍ต่างมารดา​ของ​สิเส‌รา​มอง​ไป​ตาม​บาน‍เกล็ด ร้อง​ว่า‘ทำไม​หนอ รถ‍รบ​ของ​เขา​จึง​มา​ช้า​เหลือ​เกินทำไม​ล้อ​รถ‍รบ​ของ​เขา​จึง​เนิ่น​ช้า​อยู่’

29. บรร‌ดา​สตรี​ผู้​ฉลาด​ของ​นาง​จึง​ตอบ​นางเปล่า​ดอก เธอ​นึก​ตอบ​เอา​เอง​ว่า

30. ‘เขา​ทั้ง‍หลาย​ยัง​ไม่​พบ​และ​ยัง​ไม่​แบ่ง ของ​ที่​ริบ​มา​ได้​หรือหญิง​คน​หนึ่ง​หรือ​สอง​คน​ได้​แก่​ชาย​คน​หนึ่งสิ่ง​ของ​ย้อม‍สี​ที่​ริบ​มา​เป็น​ของ​สิเส‌ราของ​ย้อม‍สี​ที่​ปัก​ลวด‍ลายของ​ย้อม‍สี​ที่​ปัก​ลวด‍ลาย สอง​หน้า​สำ‌หรับ​พัน​คอ​ของ​ข้า​เป็น​ของ​ที่​ริบ’

31. ข้า‍แต่​พระ‍เจ้า ขอ​ศัตรู​ทั้ง‍ปวง​ของ​พระ‍องค์​พินาศ​สิ้น​ดัง‍นี้แต่​ขอ​ให้​ผู้​ที่​รัก​พระ‍องค์​เปรียบ​ดัง​ดวง‍อา‌ทิตย์ เมื่อ​โผล่​ขึ้น​ด้วย​อานุ‌ภาพและ​แผ่น‍ดิน​ก็​หยุด​พัก​สงบ​อยู่​สี่‍สิบ​ปี

ผู้‍วินิจ‌ฉัย 5