9. ข้าพระองค์ทั้งหลายได้อาหารมาโดยเอาชีวิตเข้าเสี่ยงเพราะดาบแห่งถิ่นทุรกันดาร
10. ผิวหนังของพวกข้าพระองค์ก็ร้อนปานเตาอบเพราะความเดือดร้อนของทุพภิกขภัย
11. เขาทั้งหลายขืนใจพวกผู้หญิงในกรุงศิโยนและข่มใจสาวพรหมจารีในหัวเมืองแห่งยูดาห์
12. พวกเจ้านายต้องถูกผูกมือแขวนไม่มีใครนับถือพวกผู้ใหญ่
13. พวกคนหนุ่มถูกบังคับให้โม่แป้งและพวกเด็กต้องแบกฟืนหนักล้มลุกคลุกคลาน
14. พวกผู้ใหญ่หายตัวไปจากประตูเมืองพวกคนหนุ่มได้หยุดดีดสีตีเป่าแล้ว
15. ความปลาบปลื้มก็ปลาตไปจากใจของพวกข้าพระองค์สิ้นการเต้นรำของพวกข้าพระองค์กลายเป็นการร่ำไห้
16. มงกุฎได้ร่วงหล่นจากศีรษะข้าพระองค์แล้ววิบัติแก่พวกข้าพระองค์เพราะพวกข้าพระองค์กระทำบาปไว้
17. เหตุนี้เอง ใจพวกข้าพระองค์จึงเจ็บปวดเพราะการเหล่านี้เอง นัยน์ตาข้าพระองค์จึงมัวไป
18. เหตุด้วยภูเขาศิโยนซึ่งเกิดเริศร้างพวกสุนัขจิ้งจอกมาเดินเพ่นพ่านอยู่บนนั้น
19. ข้าแต่พระเจ้า แต่พระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์
20. เป็นไฉนพระองค์ทรงลืมพวกข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์เป็นไฉนได้ทรงทอดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียนานดังนี้