15. ความปลาบปลื้มก็ปลาตไปจากใจของพวกข้าพระองค์สิ้นการเต้นรำของพวกข้าพระองค์กลายเป็นการร่ำไห้
16. มงกุฎได้ร่วงหล่นจากศีรษะข้าพระองค์แล้ววิบัติแก่พวกข้าพระองค์เพราะพวกข้าพระองค์กระทำบาปไว้
17. เหตุนี้เอง ใจพวกข้าพระองค์จึงเจ็บปวดเพราะการเหล่านี้เอง นัยน์ตาข้าพระองค์จึงมัวไป
18. เหตุด้วยภูเขาศิโยนซึ่งเกิดเริศร้างพวกสุนัขจิ้งจอกมาเดินเพ่นพ่านอยู่บนนั้น
19. ข้าแต่พระเจ้า แต่พระองค์ทรงครอบครองอยู่เป็นนิตย์พระที่นั่งของพระองค์ดำรงอยู่ทุกชั่วชาติพันธุ์
20. เป็นไฉนพระองค์ทรงลืมพวกข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์เป็นไฉนได้ทรงทอดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียนานดังนี้
21. ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงช่วยข้าพระองค์ให้กลับสู่พระองค์เถิด แล้วพวกข้าพระองค์จะกลับสู่พระองค์ขอทรงฟื้นเดือนปีของข้าพระองค์ให้เหมือนดังก่อน
22. เว้นเสียแต่พระองค์ทรงสลัดทิ้งพวกข้าพระองค์เสียแล้วและพระองค์ทรงกริ้วพวกข้าพระองค์อย่างล้นพ้น