9. คนที่ตายด้วยคมดาบยังดีกว่าคนที่ต้องอดอยากตายเพราะคนเหล่านี้ค่อยผอมค่อยตายไปเพราะขาดผลจากท้องนา
10. มือของหญิงที่ใจอ่อนกลับเอาลูกของตัวต้มกินลูกที่ถูกต้มเป็นอาหารนั้นกินกันเมื่อยามหายนะมาสู่ธิดาแห่งชนชาติของข้าพเจ้า
11. พระเจ้าทรงบันดาลโทโสออกมาแล้วพระองค์ทรงเทพระพิโรธอันเกรี้ยวกราดของพระองค์ลงแล้วและได้ทรงจุดไฟขึ้นในกรุงศิโยนซึ่งเผาผลาญกระทั่งรากของเมืองนั้น
12. กษัตริย์ทั้งปวงแห่งแผ่นดินโลกและบรรดาชาวพิภพพากันไม่เชื่อว่าคู่อริหรือศัตรูจะได้เข้าไปในประตูกรุงเยรูซาเล็มได้
13. เพราะความผิดบาปของพวกผู้เผยพระวจนะของกรุงศิโยนและเพราะการบาปผิดของพวกปุโรหิตของกรุงนั้นที่ได้กระทำโลหิตของผู้ชอบธรรมให้ไหลออกในท่ามกลางกรุง
14. เขาทั้งหลายเดินเปะปะและตาบอดไปตามถนนทำตัวให้มลทินด้วยโลหิตจนคนจะจับต้องไม่ได้ที่เสื้อผ้าของเขา
15. คนทั้งหลายร้องบอกเขาว่า “ไปซิ มลทินจริงไปเถอะ ไป๊ อย่ามาถูกต้องนะ”เมื่อเขาเหล่านั้นหนีไปเป็นคนพเนจรพลเมืองของประชาชาติพูดกันว่า“เขาต้องไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป”
16. พระเจ้าเองทรงกระทำให้เขาทั้งปวงกระจัดกระจายไปพระองค์จะไม่ทรงสนพระทัยในเขาอีกเลยคนทั้งหลายจึงไม่นับถือพวกปุโรหิตไม่ทำคุณต่อพวกผู้ใหญ่
17. นัยน์ตาของพวกเรามองหาความช่วยเหลือการช่วยเหลือนั้นเป็นลมเป็นแล้งส่วนการเฝ้ารอคอย พวกเราได้คอยเมืองที่ไม่อาจช่วยเราได้
18. มีคนสะกดรอยตามเราจนพวกเราเดินที่ลานเมืองของพวกเราไม่ได้เบื้องปลายของพวกเราก็ใกล้เข้ามาแล้ววันเดือนทั้งหลายของพวกเราก็จะจบอยู่เพราะบั้นปลายของพวกเรามาถึง