11. แล้วเขาก็ฆ่าแกะปัสกา แล้วปุโรหิตก็เอาเลือดซึ่งรับมาจากเขาประพรม ส่วนคนเลวีถลกหนังสัตว์นั้น
12. แล้วเขาก็แยกส่วนที่เป็นเครื่องเผาบูชาไว้ต่างหาก เพื่อแจกจ่ายได้ตามพวกต่างๆผู้เป็นฆราวาสที่แบ่งเป็นตระกูลๆ ให้ถวายแด่พระเจ้า ดังที่บันทึกไว้ในหนังสือของโมเสส และเขากระทำกับวัวผู้ทำนองเดียวกัน
13. และเขาก็ปิ้งแกะปัสกาด้วยไฟตามกฎหมาย และเขาทั้งหลายต้มเครื่องบูชาบริสุทธิ์ในหม้อ ในหม้อทะนน และในกระทะ และนำไปให้ฆราวาสทั้งปวงโดยเร็ว
14. ภายหลังเขาทั้งหลายจึงเตรียมสำหรับ ตนเองและสำหรับปุโรหิต เพราะว่าปุโรหิตบุตรหลานของอาโรนติดธุระในการถวาย เครื่องเผาบูชา และส่วนไขมันจนกลางคืน คนเลวีจึงเตรียมเพื่อตนเองและเพื่อปุโรหิตบุตร หลานของอาโรน
15. บรรดานักร้องซึ่งเป็นบุตรหลานของอาสาฟ อยู่ประจำที่ของตนตามบัญชาของดาวิด อาสาฟ และเฮมาน กับเยดูธูน ผู้ทำนายของพระราชา และคนเฝ้าประตูก็อยู่ประจำทุกประตู เขาไม่จำเป็นละงานหน้าที่ของเขา เพราะคนเลวีพี่น้องของเขาได้เตรียมไว้ให้เขา
16. เขาจึงเตรียมการปรนนิบัติพระเจ้าในวันเดียวนั้นเอง เพื่อจะถือเทศกาลปัสกา และถวายเครื่องเผาบูชาบนแท่นบูชาของพระเจ้า ตามพระบัญชาของกษัตริย์โยสิยาห์
17. และประชาชนอิสราเอลผู้อยู่ที่นั่น ได้ทำเทศกาลปัสกาเวลานั้นและเทศกาลกิน ขนมปังไร้เชื้อเจ็ดวัน
18. ตั้งแต่สมัยของซามูเอลผู้เผยพระวจนะ ไม่มีเทศกาลปัสกาเหมือนอย่างนี้ ได้ถือกันมาในอิสราเอล ไม่มีพระราชาแห่งอิสราเอลสักองค์หนึ่ง ที่ถือเทศกาลปัสกาอย่างที่โยสิยาห์ได้ทรงถือนี้ และบรรดาปุโรหิตกับคนเลวี และยูดาห์กับอิสราเอลทั้งปวง ซึ่งอยู่พร้อมกัน ทั้งชาวเยรูซาเล็ม
19. เขาถือเทศกาลปัสกานี้ในปีที่สิบแปดแห่ง รัชกาลโยสิยาห์
20. หลังจากนี้เมื่อโยสิยาห์ได้เตรียมพระวิหารไว้ เนโคพระราชาแห่งอียิปต์ได้เสด็จขึ้นไปสู้รบที่ คารคะมีชที่แม่น้ำยูเฟรติส และโยสิยาห์เสด็จออกไปสู้รบกับพระองค์
21. แต่พระองค์รับสั่งให้ทูตไปทูลโยสิยาห์ว่า “พระราชาแห่งยูดาห์เอ๋ย เรากับท่านเกี่ยวข้องกันอย่างไร วันนี้เรามิได้มาต่อสู้ท่านแต่ต่อสู้ กับเชื้อสายซึ่งเราทำสงครามด้วย และพระเจ้าทรงบัญชาเราให้เร่งรีบ ขอยับยั้งการขัดขวางพระเจ้าผู้ทรงสถิตกับเรา เกรงว่าพระองค์จะทรงทำลายท่านเสีย”
22. ถึงกระนั้นก็ดีโยสิยาห์มิได้หันไปจากพระองค์ แต่ทรงปลอมพระองค์เพื่อจะสู้รบกับเนโค มิได้ฟังพระดำรัสของเนโคที่ออกจากพระโอษฐ์ของพระเจ้า แต่เข้ารบ ณ ที่ราบเมกิดโด
23. และนักธนูได้ยิงกษัตริย์โยสิยาห์ และพระราชาตรัสกับข้าราชการของพระองค์ว่า “จงพาเราไปเสียเถอะ เพราะเราถูกบาดเจ็บสาหัสแล้ว”