17. Disa nga degët u prenë dhe në vend të tyre u shartove ti që je filiz ulliri të egër dhe kështu ushqehesh nga të mirat e rrënjës së ullirit.
18. Prandaj mos u mburr kundër degëve. Nëse mburresh, mos harro se nuk je ti që mban rrënjën, por është rrënja që të mban ty.
19. Por ti do të thuash: «Degët u prenë që të shartohesha unë».
20. Mirë e the. Degët u prenë për shkak se nuk besuan, ndërsa ti qëndron sepse ke besuar. Mos u mburr, por druaju.
21. Në qoftë se Perëndia nuk kurseu degët natyrore, ai nuk do të të kursejë as ty që u shartove.
22. Shih sesi e tregon Perëndia mirësinë dhe ashpërsinë e tij: ai është i ashpër me ata që ranë, por është i mirë me ty, nëse do të qëndrosh në mirësinë e tij. Përndryshe do të pritesh edhe ti.
23. Ndërsa ata, nëse nuk vazhdojnë të mos i besojnë Perëndisë, do të shartohen, sepse Perëndia ka fuqinë për t’i shartuar përsëri.