12. Kur ndryshohet priftëria, domosdo bëhet edhe ndryshimi i ligjit.
13. Zoti ynë, për të cilin bëhet fjalë, i përkiste një fisi tjetër, nga i cili askush nuk i kishte shërbyer ndonjëherë altarit.
14. Dihet se ai ishte nga fisi i Judës, fis për të cilin Moisiu nuk tha asgjë kur foli për priftërinë.
15. Kjo bëhet edhe më e qartë kur del një prift tjetër i ngjashëm me Melkisedekun,
16. i cili nuk u bë prift sipas rregullave njerëzore, por sipas fuqisë së jetës që s’ka fund.
17. Sepse Shkrimi i shenjtë dëshmon: Ti do të jesh prift përjetë sipas urdhrit të Melkisedekut.
18. Urdhërimi i mëparshëm bie poshtë, ngaqë ishte i dobët e i padobishëm.
19. Ligji i Moisiut nuk bëri të përsosur askënd, por na dha një shpresë më të madhe, me të cilën i afrohemi Perëndisë.
20. Jezui nuk u bë prift pa betim, ndërsa të tjerët u bënë pa betim.
21. Jezui u bë prift me betimin e Perëndisë që i tha: Zoti u betua dhe nuk do të pendohet. Ti je prift në amshim .
22. Prandaj Jezui u bë dorëzani i një besëlidhjeje më të mirë.
23. Priftërinjtë e tjerë ishin të shumtë, pasi nuk i lejonte vdekja të mbeteshin priftërinj përjetë,
24. ndërsa Jezui, ngaqë jeton në amshim, ka priftëri të patjetërsueshme.
25. Prandaj ai mund t’i shpëtojë plotësisht ata që i afrohen Perëndisë nëpërmjet tij, sepse ai jeton përjetësisht për të ndërmjetësuar për ta.
26. I tillë kryeprift na duhej: i shenjtë, i pafajshëm, i panjollosur, i ndarë veç nga mëkatarët dhe i ngritur më lart se qiejt.
27. Ai nuk ka nevojë çdo ditë për flijime si kryepriftërinjtë e tjerë, të cilët ofrojnë në fillim flijim për mëkatet e veta dhe pastaj për ato të popullit. Këtë ai e bëri njëherë e përgjithmonë kur ofroi veten si flijim.