4. Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t'i mbrojë.
5. I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.
6. Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;
7. por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t'u ngjitur lart.
8. Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t'i besoja çështjen time,
9. atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,
10. që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;
11. që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.
12. I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;