1. "Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.
2. Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.
3. Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.
4. Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.
5. Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t'i kapërcejë.
6. Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, derisa të mbarojë ditën e tij si një argat.
7. Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.
8. Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,
9. me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.
10. Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?
11. Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,
12. por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.
13. Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje!