32. Wyruszyli więc łodzią w poszukiwaniu jakiegoś ustronnego miejsca.
33. Jednak niektórzy z obecnych zauważyli, że odpływają, i pobiegli wzdłuż brzegu, aby spotkać ich tam, gdzie dopłyną.
34. Wychodząc z łodzi, Jezus znów zastał więc tłumy ludzi. Gdy spojrzał na zebranych, ogarnęła Go litość, byli bowiem jak owce bez pasterza. Zaczął więc nauczać ich wielu ważnych prawd.
35-36. Pod wieczór uczniowie zwrócili się do Niego:– Każ ludziom rozejść się do pobliskich wiosek i osad. Niech kupią sobie coś do jedzenia, bo na tym pustkowiu nie ma żywności, a robi się już późno.
37. – Wy dajcie im jeść – rzekł Jezus.– Ale co?! Trzeba by całej fortuny, aby kupić dość żywności dla takiej rzeszy! – wykrzyknęli.
38. – Zobaczcie najpierw, co mamy do jedzenia – odpowiedział.– Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby! – donieśli Mu po chwili.
39. Wtedy Jezus polecił ludziom usiąść na zielonej trawie.
40. Rozsiedli się więc w grupach po pięćdziesiąt i sto osób.
41. A On wziął pięć chlebów i dwie ryby. Popatrzył w niebo, podziękował za nie Bogu, po czym dawał uczniom, a oni rozdawali ludziom.
42. W ten sposób wszyscy najedli się do syta!
43. I zebrano jeszcze dwanaście koszy resztek chleba i ryb,
44. choć w posiłku tym brało udział około pięciu tysięcy samych tylko mężczyzn – nie licząc kobiet i dzieci.
45. Zaraz potem Jezus nakazał uczniom, aby przeprawili się łodzią na drugą stronę jeziora – do Betsaidy, dokąd On sam miał przybyć później. Chciał bowiem pozostać na miejscu do czasu, aż ludzie rozejdą się do domów.
46. Gdy wszyscy już odeszli, wszedł na wzgórze, aby się modlić.