24. – Dlaczego nas niepokoisz, Jezusie z Nazaretu? Czy przyszedłeś nas zniszczyć? Wiem, kim jesteś! Świętym Synem Boga!
25. – Milcz i wyjdź z tego człowieka! – rozkazał Jezus duchowi.
26. Zły duch szarpnął nim gwałtownie i z krzykiem go opuścił.
27. Świadkowie tego zdarzenia oniemieli z wrażenia, a następnie komentowali to, co ujrzeli:– Jaka moc jest w Jego słowach, skoro słuchają Go nawet złe duchy?
28. A wiadomość o tym wydarzeniu lotem błyskawicy obiegła Galileę i całą okolicę.
29. Jezus wyszedł z synagogi i wraz z Jakubem oraz Janem udał się do domu Szymona i Andrzeja.
30. Teściowa Szymona miała akurat wysoką gorączkę i leżała w łóżku. Gdy powiedziano o tym Jezusowi,
31. On podszedł do chorej, wziął ją za rękę i pomógł jej się podnieść. Temperatura natychmiast spadła, a teściowa wstała i przygotowała im posiłek.
32. Wieczorem, już po zachodzie słońca, przyprowadzono do Jezusa wielu chorych i zniewolonych przez demony.
33. Przed bramą zaś zgromadził się ogromny tłum mieszkańców, ciekawych nadchodzących wydarzeń.
34. Jezus uzdrowił wielu chorych i wielu demonom rozkazał opuścić swe ofiary. A ponieważ demony wiedziały, kim On jest, zabronił im cokolwiek mówić.
35. Następnego dnia wstał jeszcze przed świtem i udał się na pustynię, aby się modlić.
36. Po jakimś czasie odnalazł Go Szymon i pozostali uczniowie.
37. – Wszyscy o Ciebie pytają – mówili.
38. – Musimy odwiedzić także inne miasta, aby i tam nauczać! – odpowiedział Jezus. – Po to przecież przyszedłem.
39. Przemierzał więc całą krainę galilejską, przemawiając w synagogach oraz uwalniając wielu ludzi od demonów.