1. Pewnego dnia zachorował Łazarz, brat Marii i Marty z Betanii.
2. Maria była tą kobietą, która namaściła olejkiem stopy Pana i wytarła je swoimi włosami.
3. Siostry wysłały do Jezusa wiadomość: „Panie, Twój bliski przyjaciel zachorował”.
4. Gdy Jezus to usłyszał, powiedział:– Ta choroba nie zakończy się śmiercią, lecz przyniesie chwałę Bogu i Ja, Syn Człowieczy, również zostanę dzięki niej otoczony chwałą.
5. Jezus bardzo kochał całą trójkę: Martę, jej siostrę – Marię oraz Łazarza.
6. Jednak jeszcze dwa dni pozostał tam, gdzie zastała Go ta wiadomość.
7. Dopiero wtedy oznajmił uczniom:– Chodźmy jeszcze raz do Judei.
8. – Nauczycielu! Przecież tamtejsi przywódcy chcieli Cię zabić, a Ty znowu tam idziesz? – zaprotestowali.
9. – Czy dzień nie ma dwunastu godzin? – odpowiedział Jezus. – Kto chodzi w ciągu dnia, nie potknie się, bo jest jasno.
10. Kto zaś chodzi nocą, potyka się, bo panuje ciemność.
11. Nasz przyjaciel Łazarz zasnął, musze więc pójść, aby go obudzić.
12. – Panie! Jeśli zasnął, to znaczy, że powraca do zdrowia – ucieszyli się uczniowie.
13. Jezus jednak miał na myśli śmierć Łazarza. Oni natomiast myśleli, że mówi o zwykłym śnie.
14. Wyjaśnił im więc:– Łazarz umarł.
15. Ale ze względu na was cieszę się, że Mnie tam nie było. Chcę bowiem, abyście uwierzyli. Chodźmy do niego!
16. – Chodźmy więc! Najwyżej umrzemy razem z nim – odezwał się Tomasz, zwany Bliźniakiem.
17. Gdy Jezus dotarł na miejsce, Łazarz już od czterech dni spoczywał w grobie.