33. Wyróżniony przez Boga najwyższą w niebie godnością, wypełnił obietnicę Ojca i posłał Ducha Świętego. To Jego cudowne działanie teraz widzicie i słyszycie.
34. I chociaż Dawid nie był w niebie, to jednak powiedział:„Bóg rzekł do mojego Pana:Zasiądź po mojej prawej stronie,
35. dopóki nie rzucę Ci pod nogi Twoich nieprzyjaciół”.
36. Niech więc to będzie jasne dla całego Izraela – dodał Piotr – że Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Bóg uczynił Panem i Mesjaszem!
37. Słowa te tak wstrząsnęły słuchaczami, że zapytali Piotra i pozostałych apostołów:– Przyjaciele! Co w takim razie mamy zrobić?
38. – Opamiętać się – odrzekł Piotr – i dać się zanurzyć w wodzie w imię Jezusa Chrystusa, na znak uwolnienia od grzechów. Wtedy otrzymacie dar Ducha Świętego,
39. bo został On obiecany właśnie wam i waszym dzieciom, a nawet poganom – wszystkim, których wezwie Pan, nasz Bóg!
40. I długo jeszcze Piotr mówił do nich, wzywając:– Ratujcie się przez Bożym sądem, który spadnie na to złe pokolenie.
41. Ci, którzy dzięki słowom Piotra uwierzyli w Jezusa, zostali ochrzczeni. I tego dnia przyłączyło się do grupy wierzących około trzech tysięcy osób.
42. Z oddaniem trzymali się oni nauki apostołów, żyli we wspólnocie, dzielili się chlebem i razem modlili się.
43. Mieszkańcy miasta odczuwali lęk, ponieważ apostołowie czynili wiele cudów.
44. Natomiast wszyscy wierzący przebywali razem i dzielili się tym, co mieli.
45. Często sprzedawali swoje posiadłości i wspomagali innych wierzących, w zależności od potrzeb.
46. Byli jednomyślni i codziennie zbierali się w świątyni. W domach zaś dzielili się chlebem i z radością oraz otwartością spożywali wspólnie posiłki.
47. W tym wszystkim oddawali chwałę Bogu i cieszyli się dobrą opinią ze strony innych mieszkańców. Pan zaś sprawiał, że codziennie nowi ludzie przyjmowali zbawienie i przyłączali się do wspólnoty.