13. Czy w ciemnościach jest znany Twój cud, a Twoja sprawiedliwość w Krainie Zapomnienia?
14. Ja więc, wołam do Ciebie, WIEKUISTY, oraz z ranka uprzedza Cię ma modlitwa.
15. O WIEKUISTY, czemu porzucasz moją duszę i ukrywasz przede mną Twe oblicze?
16. Jestem nędzny i konający od wstrząsów; znosiłem Twoje grozy, upadam.
17. Przeszły po mnie Twe ognie i skruszyły mnie Twoje trwogi.
18. Ogarnęły mnie jak bezustanne fale i razem mnie otoczyły.
19. Oddaliłeś ode mnie przyjaciela, towarzysza, a dla mych znajomym jestem ciemnością.