4. Błąkali się po pustyni, po stepie bezdrożnym, a miasta do osiedlenia nie znaleźli.
5. Byli głodni, spragnieni, aż dusza w nich omdlewała.
6. Więc w swej niedoli wołali do BOGA, zatem wybawił ich z utrapień.
7. I poprowadził ich prostą drogą, aby doszli do miasta osiedlenia.
8. Niech sławią przed WIEKUISTYM Jego łaskę i Jego cuda względem synów Adama.
9. Bo nasycił spragnioną duszę oraz duszę zgłodniałą napełnił dobrem.
10. Tych, co przebywali w mroku, w cieniu śmierci, więzionych w nędzy i w żelazie.
11. Gdyż byli przekorni słowom Boga i urągali radom Najwyższego.