29. Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieja;
30. Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.
31. Bo Pan na wieki nie odrzuca;
32. Owszem, jeźli zasmuca, zasię się zmiłuje według mnóstwa miłosierdzia swego.
33. Zaiste nie z serca trapi i zasmuca synów ludzkich.
34. Aby kto starł nogami swemi wszystkich więźniów w ziemi;
35. Aby kto niesprawiedliwie sądził męża przed obliczem Najwyższego;
36. Aby kto wywrócił człowieka w sprawie jego, Pan się w tem nie kocha.
37. Któż jest, coby rzekł: Stało się, a Pan nie przykazał?
38. Izali z ust Najwyższego nie pochodzi złe i dobre?
39. Przeczżeby tedy sobie utyskiwać miał człowiek żyjący, a mąż nad kaźnią za grzechy swoje.
40. Dowiadujmy się raczej, a badajmy się dróg naszych, nawróćmy się do Pana;