29. Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieja;
30. Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.
31. Bo Pan na wieki nie odrzuca;
32. Owszem, jeźli zasmuca, zasię się zmiłuje według mnóstwa miłosierdzia swego.
33. Zaiste nie z serca trapi i zasmuca synów ludzkich.
34. Aby kto starł nogami swemi wszystkich więźniów w ziemi;