17. Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam.
18. I mówię: Zginęła siła moja, i nadzieja moja, którąm miał w Panu.
19. Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć.
20. Wspominając ustawicznie, uniża się we mnie dusza moja.
21. Przywodząc to sobie do serca swego, mam nadzieję.
22. Wielkie jest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawają zaiste litości jego.
23. Ale się na każdy poranek odnawiają; wielka jest prawda twoja.
24. Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.
25. Dobry jest Pan tym, którzy nań oczekują, duszy takowej, która go szuka.
26. Dobrze jest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Pańskie.