17. Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.
18. Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego.
19. A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:
20. Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości. Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.