1. Przedniejszemu śpiewakowi pieśń Dawida, sługi Pańskiego, który mówił do Pana słowa tej pieśni onego dnia, gdy go Pan wyrwał z rąk wszystkich nieprzyjaciół jego, i z ręki Saulowej; i rzekł:
2. Rozmiłuję się ciebie, Panie, mocy moja!
3. Pan opoką moją, twierdzą moją, i wybawicielem moim; Bóg mój skała moja, w nim będę ufał; tarcza moja, i róg zbawienia mego, ucieczka moja.
4. Wzywałem Pana chwalebnego, a od nieprzyjaciół moich byłem wybawiony.
5. Ogarnęły mię były boleści śmierci, a potoki niepobożnych zatrwożyły mię.
6. Boleści grobu ogarnęły mię były, zachwyciły mię sidła śmierci.
7. W utrapieniu mojem wzywałem Pana, i wołałem do Boga mego; wysłuchał z kościoła swego głos mój, a wołanie moje przed oblicznością jego przyszło do uszów jego.
8. Tedy się ziemia wzruszyła i zadrżała, a fundamenty gór zatrząsnęły się, i wzruszyły się od gniewu jego.
9. Występował dym z nozdrzy jego, węgle się rozpaliły od niego.
10. Nakłonił niebios, i zstąpił, a ciemność była pod nogami jego.
11. A wsiadłszy na Cheruba, latał; latał na skrzydłach wiatrowych.
12. Uczynił sobie z ciemności ukrycie, około siebie namiot swój z ciemnych wód, i z gęstych obłoków.
13. Od blasku przed nim rozeszły się obłoki jego, grad i węgle ogniste.
14. I zagrzmiał na niebie Pan, a Najwyższy wydał głos swój, grad i węgle ogniste.
15. Wypuścił strzały swe, i rozproszył ich, a błyskawicami gęstemi rozgromił ich.
16. I okazały się głębokości wód, a odkryte są grunty świata na fukanie twoje, Panie! i na tchnienie wiatru nozdrzy twoich.
17. Posławszy z wysokości zachwycił mię; wyciągnął mię z wód wielkich.