14. Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.
15. A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.
16. Sprzykrzyłem sobie żywot, nie wiecznie będę żyw. Zaniechajże mię, bo marnością są dni moje.
17. Cóż jest człowiek, że go tak wielce ważysz? a że przykładasz ku niemu serce twoje?
18. A że go nawiedzasz na każdy zaranek? i na każdą chwilę doświadczasz go?
19. Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję?
20. Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?
21. Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.