1. Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.
2. I zawołał Ijob, mówiąc:
3. Bodaj był zginął dzień, któregom się urodził! i noc,w którą rzeczono: Począł się mężczyzna!
4. Bodaj się był on dzień obrócił w ciemność! By się był o nim nie pytał Bóg z wysokości, i nie był oświecony światłością!
5. Bodaj go była zaćmiła ciemność i cień śmierci! by go był ogarnął obłok, i ustraszyła go gorącość dzienna!
6. Bodaj była noc onę osiadła ciemność, aby nie szła w liczbę dni rocznych, i w liczbę miesięcy nie przyszła!
7. Bodaj noc ona była samotna, a śpiewania aby nie było w niej!
8. Bodaj ją byli przeklęli, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi, wzruszać płacz swój!
9. Bodaj się były zaćmiły gwiazdy przy zmierzkaniu jej! a czekając światła, aby się go była nie doczekała, ani nie oglądała zorzy porannej!
10. Iż nie zawarła drzwi żywota mego, a nie skryła boleści od oczu moich.
11. Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął?
12. Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?
13. Albowiembym teraz leżał i odpoczywał; spałbym i miałbym pokój,