9. Herrens del er hans eige folk,Jakob er hans arvelut.
10. Herren fann han i ørkenlandet,i den aude, hylande ørkenen.Han verna han, tok hand om hanog vakta han som sin augnestein.
11. Lik ei ørnsom får ungane til å flyga frå reiretog svevar over dei,slik breidde han ut sine venger,greip han og bar han på vengene.
12. Herren åleine leidde han,ingen framand gud var hos han.
13. Han lét han ri fram over høgdene i landetog lét han eta av grøda på åkeren,suga honning frå bergetog olje frå steinharde fjellet,
14. gav han rømme frå buskapen,mjølk frå småfe og feitt frå lam,av Basan-vêrar og bukkar,og nyrefeittet av kveiten.Drueblod drakk du, skummande vin.
15. Jesjurun vart feit og spente bakut;du vart feit, du vart tjukk og stinn.Han vraka Gud, som hadde skapt han,og vanvørde frelsesfjellet.
16. Dei gjorde han sjalu med framande gudar,gjorde han rasande med det avskyelege.
17. Dei ofra til ånder som ikkje er gudar,til guddomar dei ikkje kjende,nye gudar som nyst var komne,gudar fedrane dykkar ikkje visste om.
18. Berget som fødde deg, vørde du ikkje,du gløymde Gud, som fødde deg i smerte.
19. Då Herren såg det, støytte han dei bort,for sønene og døtrene hans hadde krenkt han.
20. Han sa: Eg vil løyna andletet for deiog sjå korleis det går dei til slutt;for dei er ei vrangsnudd slekt,born utan truskap.
21. Dei gjorde meg sjalu med gudar som ikkje er gudar,med avgudar gjorde dei meg rasande.Så vil eg gjera dei sjalu med eit folk som ikkje er eit folk,med eit uvitug folkeslag gjer eg dei rasande.
22. For i min harme har eg tent ein eld,han brenn til djupaste dødsriket.Han øyder jorda og grøda hennarog set grunnvollen under fjella i brann.
23. Eg vil la ulukker hopa seg opp om deiog bruka opp pilene mine mot dei.
24. Kraftlause blir dei av svolt,tærest av pest og farleg sott.Eg sender mot dei ville dyr med skarpe tennerog giftige ormar som kryp i støvet.
25. Ute gjer sverdet barnlaus,inne drep redslabåde ung gut og jente,spedbarn og gråhåra mann.
26. Eg tenkte: «Eg skal knusa dei,viska ut minnet deira blant menneske.»
27. Men eg vart redd for at fiendane skulle krenkja meg,at motstandarane deira ville mistyda detog seia: «Vår eiga hand er lyft,det var ikkje Herren som gjorde alt dette.»