9. Då sa han til meg: Still deg over meg og gjev meg dødsstøyten! For eg er i dødskrampe, men enno i live.
10. Så gjekk eg bort til han og gav han dødsstøyten, for eg skjøna at han ikkje hadde kunna overleva om han hadde falle. Eg tok krona han hadde på hovudet, og ringen han hadde rundt armen, eg kjem med dei hit til min herre.»
11. Då tok David tak i kleda sine og reiv dei sund. Det same gjorde alle mennene som var med han.
12. Heilt til kvelden heldt dei sørgjehøgtid og fasta og gret over Saul og Jonatan, son hans, over Herrens folk og Israels hus fordi dei var falne for sverd.
13. Så spurde David ungguten som hadde fortalt han dette: «Kvar er du frå?» Han svara: «Eg er son til ein innflyttar, ein amalekitt.»
14. Då sa David til han: «Korleis kunne du våga å leggja hand på Herrens salva og drepa han?»
15. David ropa på ein av sine unge menn og sa: «Kom hit og hogg han ned!» Mannen slo han i hel,
16. og David sa: «Ditt blod kjem over ditt eige hovud. For din eigen munn vitna mot deg då du sa: Eg har drepe Herrens salva.»
17. David stemde i denne likklaga over Saul og Jonatan, son hans,
18. og han baud at Juda-folket skulle læra denne klaga. Ho blir kalla «Bogen» og er oppskriven i «Boka til den rettvise»:
19. Din prydnad, Israel,ligg drepen på haugane dine.Falne er krigarane!
20. Kunngjer ikkje dette i Gat,meld ikkje dette på gatene i Asjkalon!Filistardøtrene ville gleda seg,døtrene til dei uomskorne jubla.
21. De Gilboa-fjell,gjev det aldri må falladogg eller regn på dykk,gjev markene aldri må bera førstegrøde!For der låg tilsølte krigarskjold,Sauls skjold var ikkje smurt med olje.