13. Difor skal den som talar i tunger, be om at han må kunna tyda det.
14. For om eg bed i tunger, så bed mi ånd, men forstanden min har ikkje nytte av det.
15. Kva så? Eg vil be med ånda, men eg vil òg be med forstanden. Eg vil lovsyngja med ånda, men eg vil òg lovsyngja med forstanden.
16. For om du lovar Gud i ånda, korleis kan då ein som er til stades og ikkje skjønar dette, seia «amen» til di takkebøn? Han veit ikkje kva du seier.
17. Du held nok ei god takkebøn, men ingen annan blir oppbygd av det.
18. Eg takkar Gud for at eg talar meir i tunger enn nokon av dykk.
19. Men når forsamlinga er samla, vil eg heller tala fem ord med forstanden så eg kan læra andre noko, enn tusenvis av ord i tunger.
20. Mine sysken, ver ikkje born når det gjeld forstand! I vondskap skal de vera born, men i forstand skal de vera fullvaksne.