8. Dei spottar ¬og talar i vondskap,ovanfrå trugar dei ¬med trengsle.
9. Dei lyfter munnen ¬mot himmelen,og tunga fer ikring på jorda.
10. Difor vender folk seg til dei,og mykje vatn syg dei i seg.
11. Dei seier: «Korleis skulle Gud ¬vita om det?Har Den Høgste ¬kjennskap til noko?»
12. Ja, så er dei gudlausesom støtt er trygge ¬og aukar sin rikdom.
13. Fåfengt har eg halde ¬hjarta reintog vaska mine hender ¬til teikn på uskyld.
14. Endå vart eg plaga heile dagen,kvar morgon vart eg tukta.
15. Hadde eg sagt: ¬«Såleis vil eg tala»,då hadde eg svike ¬dine søners ætt.
16. Så tenkte eg etter, ¬ville skjøna dette;mødesamt var det for meg
17. – til dess eg gjekk inn ¬i Guds heilagdom;då skjøna eg ¬korleis det går dei til sist.
18. Ja, på håle vegar fører du dei,du lèt dei falla og gå til grunne.
19. Å, kor brått dei går til grunne,dei vert rivne bort ¬og endar i redsle.
20. Liksom vi vanvørder ein draumnår vi vaknar om morgonen,såleis vanvørder du synet ¬av deinår du reiser deg, Herre.
21. Så lenge eg var beisk i hugen,og kjende at det stakk i hjarta,
22. var eg dum og uvitug,som eit fe var eg imot deg.
23. Men eg vert alltid verande ¬hjå deg,du har gripe mi høgre hand.
24. Du leier meg med ditt råd,og sidan tek du meg opp ¬i herlegdom.
25. Kven har eg elles ¬i himmelen?Når eg berre har deg,har eg ikkje hug ¬til noko på jorda.