8. Så seier Herren:I nådens tid bønhøyrer eg deg,på frelsesdagen hjelper eg deg.Eg har skapt degog gjort deg til ei pakt ¬for folket.Du skal atterreisa landetog skifta ut odelsgrunnsom ligg aud og snau,
9. og seia til fangane: «Gå ut!»til dei som er i mørkret: ¬«Kom fram!» Langs vegane skal dei finna matog beite på alle snaue høgder.
10. Dei skal ikkje svelta ¬og ikkje tyrsta,korkje sol eller hete ¬skal skada dei.For han som miskunnar dei,skal føra dei og leia dei ¬til vassrike kjelder.
11. Eg gjer alle fjell til farande veg,mine kongsvegar ¬skal byggjast høgare.
12. Sjå, langt bortanfrå kjem dei,somme frå nord ¬og somme frå vestog somme frå Sinim-landet.
13. Jubla, du himmel, ¬og fegnast, du jord!Set i med glederop, de fjell!For Herren trøystar sitt folk,han viser miskunn ¬mot sine armingar.
14. Men Sion seier:«Herren har forlate meg,min Gud har gløymt meg.»
15. Gløymer vel ei kvinne ¬brystbarnet sitt,har ho ikkje medkjensle ¬med den son ho fødde?Og om ei mor kan gløyma,så gløymer ikkje eg deg.
16. Sjå, eg har teikna deg ¬i mine hender,dine murar har eg ¬alltid for auga.
17. Dei som skal byggja deg, ¬skundar seg hit,og dei som reiv ned ¬og la deg i øyde,fer bort ifrå deg.
18. Lyft augo og sjå deg ikring!Dei samlar seg alle ¬og kjem til deg.Så sant eg lever, ¬lyder ordet frå Herren,du skal ta dei på deg ¬som eit smykke,og binda dei om deg ¬som eit brurebelte.
19. No vert det for trongt for deg,det aude og snaue ¬og øydelagde landet.Og borte er dei ¬som ville tyna deg.
20. Dei born du fekk ¬då du var barnlaus,skal endå ein gong seia til deg:«Denne staden er meg ¬for trong.Flytt deg, så eg kan få bu her!»
21. Då skal du tenkja med deg:«Kven har født meg desse?Eg var barnlaus ¬og ufør til å føda,landlyst og bortdriven.Kven har fostra desse?Eg sat einsam att.Kvar kjem desse frå?»
22. Så seier Herren vår Gud:Sjå, eg lyfter mi hand ¬til teikn for folkeslagog reiser mitt merke for folka.Så kjem dei med sønene dine ¬i armen,og døtrene dine ber dei ¬på aksla.