7. For kvar mann av Israels ætt og kvar innflyttar i Israel som skil seg frå meg og gjev avgudane rom i hjarta sitt, kvar den som vender hugen mot det som får han til å falla i synd, og så kjem til profeten og bed han søkja råd hjå meg, han vil eg, Herren, sjølv svara.
8. Den mannen vil eg venda meg imot og gjera til eit teikn og eit ordtak. Eg vil rydja han ut or folket mitt. Då skal de sanna at eg er Herren.
9. Men lèt profeten seg lokka til å seia eit ord, då er det eg, Herren, som har lokka profeten. Eg vil retta handa mot han og rydja han ut or Israel, folket mitt.
10. Då må begge bera skulda, både profeten og han som spør.
11. Så skal Israels-ætta ikkje lenger villa seg bort frå meg og ikkje lenger gjera seg urein med alle slag synder. Dei skal vera mitt folk, og eg vil vera deira Gud, lyder ordet frå Herren Gud.
12. Herrens ord kom til meg, og det lydde så:
13. Menneske, når eit land syndar mot meg og ber seg trulaust åt, då retter eg ut mi hand mot det og bryt sund brødstaven for det. Eg sender hunger i landet og rydjar ut både folk og fe.
14. Om desse tre mennene, Noah, Daniel og Job, var der, kunne dei med si rettferd berre berga sitt eige liv, seier Herren Gud.
15. Dersom eg lét villdyr fara gjennom landet, og dei gjorde det folketomt, så det vart ei audn der ingen ferdast av redsle for udyra,