8. Og stormennene hans kom med friviljuge gåver til folket og prestane og levittane. Hilkia, Sakarja og Jehiel, som hadde det øvste tilsynet med Guds hus, gav prestane to tusen seks hundre påskelam og tre hundre oksar.
9. Og Konanja og Sjemaja og Netanel, brørne hans, og Hasjabja, Je’iel og Josabad, dei fremste mellom levittane, gav levittane fem tusen påskelam og fem hundre oksar.
10. Då det såleis var gjort i stand til gudstenesta, stelte prestane seg opp der dei skulle stå, og like eins levittane, skift for skift, som kongen hadde sagt føre.
11. Påskelamma vart slakta, og prestane skvette noko av blodet på altaret, medan levittane flådde dyra.
12. Det som skulle brukast til brennoffer, la dei til sides og gav det til ættgreinflokkane av lekfolket, så dei kunne bera det fram for Herren, så som føreskrive er i Moseboka. Sameleis gjorde dei med oksane.
13. Påskelammet steikte dei over elden, som føreskrive var, og det kjøtet som var gjeve i heilag gåve, koka dei i gryter, kjelar og panner. Så skunda dei seg og bar det ut til alt lekfolket.
14. Sidan laga dei til åt seg sjølve og åt prestane. For prestane, Arons-sønene, heldt på med å bera fram feittstykka av brennofferet til langt på natt. Difor laga levittane til åt seg sjølve og åt prestane, Arons-sønene.
15. Songarane, Asaf-sønene, stod på staden sin, så som David, Asaf, Heman og Jedutun, sjåaren åt kongen, hadde fastsett, og portvaktarane stod ved kvar sin port. Dei trong ikkje gå frå tenesta si; for brørne deira, dei andre levittane, laga til åt dei.
16. Såleis kom heile tenesta for Herren i sitt rette lag den dagen, og dei heldt påskehelg og bar fram brennoffer på Herrens altar, som kong Josjia hadde sagt føre.
17. Dei israelittane som var til stades den gongen, heldt påske og høgtida usyrdebrødshelga i sju dagar.
18. Ei slik påskehelg hadde ikkje vore halden i Israel sidan den tid då profeten Samuel levde. Ingen av Israels kongar hadde halde ei såvoren påskehelg som den Josjia no høgtida saman med prestane og levittane, heile folket i Juda, dei frå Israel som var til stades, og Jerusalems-buane.
19. Det var fyrst i det attande styringsåret åt Josjia at ei slik påskehelg vart halden.
20. Ei tid etter at alt dette hadde hendt, og Josjia hadde sett templet i stand, gjorde Neko, kongen i Egypt, ei hærferd til Karkemisj ved Eufrat. Og Josjia drog ut imot han.
21. Då sende Neko bod til han og sa: «Kva har eg med deg å gjera, du Juda-konge? Det er ikkje deg eg dreg ut imot i dag, men det kongehuset som eg støtt ligg i strid med; og Gud har sagt at eg skal skunda meg. Set deg ikkje opp mot Gud, som er med meg. Elles kjem han til å tyna deg.»
22. Men Josjia drog seg ikkje attende. Han ville strida mot han og gjera seg fri. Difor høyrde han ikkje på Nekos ord, som kom frå Guds munn, men gjekk til strid mot han på Megiddo-sletta.
23. Der skaut bogeskyttarane på kong Josjia, og han sa til mennene sine: «Før meg bort! Eg er hardt såra.»
24. Så lyfte mennene han ned frå stridsvogna og sette han over i ei anna vogn som han hadde med seg. Dei køyrde han til Jerusalem, og der døydde han. Han vart gravlagd der fedrane hans låg, og heile Juda og Jerusalem syrgde over Josjia.