27. Kvifor rømde du i løynd og lurte meg? Kvifor sa du det ikkje til meg, så eg kunne fylgt deg på vegen med glederop og song, med handtromme og lyre?
28. Du lét meg ikkje eingong få kyssa sønene og døtrene mine. Dette var uklokt gjort av deg.
29. Det står i mi makt å skada dykk. Men Gud åt far dykkar sa til meg i natt: Ta deg i vare så du ikkje seier eit vondt ord til Jakob!
30. Men når du no har teke ut, fordi du lengta så etter farsætta di, kvifor stal du då husgudane mine?»
31. Då tok Jakob til ords og sa til Laban: «Eg var redd. For eg tenkte du kunne ta døtrene dine frå meg med makt.
32. Men den du finn husgudane dine hjå, skal missa livet. Sjå no etter kva eg har med meg, medan frendane våre er til stades, og ta det som høyrer deg til!» Jakob visste ikkje at Rakel hadde stole dei.
33. Laban gjekk inn i teltet åt Jakob og telta åt Lea og dei to trælkvinnene, men fann ikkje noko. Så gjekk han ut or teltet hennar Lea og inn i teltet til Rakel.
34. Rakel hadde teke husgudane, lagt dei i kamelsalen og sett seg på dei. Laban leita i heile teltet, men fann ingen ting.
35. Då sa Rakel til far sin: «Herren min må ikkje ta det ille opp at eg ikkje kan reisa meg for han. For eg har det som kvinner stundom plar ha det.» Så leita han, men fann ikkje husgudane.