17. А кога дојде на себеси, рече: ‚Колку наемници кај татко ми имаат леб во изобилие, а јас, пак, тука умирам од глад.
18. Ќе станам и ќе отидам кај татко ми и ќе му речам: „Татко, згрешив против небото и пред тебе,
19. и не сум веќе достоен да се наречам твој син; но прими ме како еден од своите наемници.“‘
20. Па стана и отиде кај татка си. И кога беше уште далеку, го виде неговиот татко и се сожали на него, па потрча, го прегрна и го целива.
21. И синот му рече: ‚Татко, згрешив против небото и пред тебе, и не сум веќе достоен да се наречам твој син!‘
22. А таткото им рече на слугите свои: ‚Изнесете најубава облека и облечете го, и дајте му прстен на раката негова и обувки на нозете;
23. па доведете едно згоено теле и заколете го; да јадеме и да се веселиме,
24. зашто овој мој син мртов беше и оживе, изгубен беше и се најде.‘ И почнаа да се веселат.
25. А постариот негов син беше в поле; и на враќање, кога се приближи до куќата, слушна песни и игри.
26. И тогаш повика еден од слугите и го праша: ‚Што е ова?‘