29. И бидејќи се плашеа да не удрат на карпести места, од страната на кормилото спуштија четири котви, па чекаа да осамне.
30. А кога морнарите намислија да побегнат од коработ, и спуштија чун во морето како да ќе спуштаат котви од предната страна,
31. Павле му рече на стотникот и на војниците: „Ако овие не останат на коработ, вие не можете да се спасите.“
32. Тогаш војниците ги пресекоа јажињата на чунот и го оставија да падне долу.
33. И пред да осамне, Павле ги покани сите да каснат, велејќи: „Денес е четиринаесетти ден, откако во исчекување стоите гладни, не вкусувајќи ништо.
34. Затоа, ве молам, каснете: тоа ќе ви го спаси животот. Впрочем, на ниеден од вас нема да му падне ни влакно од главата.“
35. Штом го рече тоа, зеде леб, Му благодари на Бога пред сите, прекрши и почна да јаде.
36. Тогаш се ободрија сите и зедоа храна;
37. а во коработ нѐ имаше вкупно двесте седумдесет и шест души.
38. И кога се поткрепија, почнаа да го олеснуваат коработ, исфрлувајќи го житото в море.